Historia chóru parafialnego została przygotowana przez Panią Barbarę Pająk na 75-lecie istnienia chóru. W roku 2009 została zamieszczona na stronie Towarzystwa Przyjaciół Czechowic-Dziedzic, stanowi także główny materiał wydawnictwa okolicznościowego wydrukowanego na 80-lecie istnienia chóru. Chór dziękuje autorce za możliwość umieszczenia historii na swojej stronie internetowej.
Pieśń od zawsze była obecna w życiu człowieka. Śpiewano w domu na różnych uroczystościach rodzinnych, takich jak: wesela, urodziny, chrzciny. Festyny, zabawy, wycieczki, przedstawienia, lokalne uroczystości również dawały okazję do wspólnego śpiewania. Chóralny śpiew rozbrzmiewał w kościele.
W okresie gdy Polska nie istniała, a jej ziemie znalazły się w granicach obcych państw, pieśń stała się orężem w walce o wolność. Już w niepodległej Polsce była wyrazem miłości do odzyskanej Ojczyzny. W numerze 12 z 1922 roku pisma „Śpiewak Śląski” tak oto określano nową rolę pieśni: „Teraz nie budzić już ducha polskiego mamy, ale nieść ludowi ideały nasze, ukochanie piękna i pieśni, wpływać na uszlachetnienie ludu i młodzieży.”
Historia śpiewactwa na Śląsku Cieszyńskim jest związana z najpiękniejszymi dążeniami narodowymi i tradycją regionu. W II połowie XIX wieku śpiewnikiem i modlitewnikiem dla ludu śląskiego stał się kanoncjał ks. Antoniego Janusza. Dzieło jego życia nosiło tytuł: „Praca codzienna i całożywotna każdego chrześcijanina katolickiego albo książka modlitewna i kancjonał dla katolików z różnych książek modlitewnych i śpiewników zebrana”.
Ks. Antoni Janusz urodził się 19 września 1820 roku w Czechowicach na Liszkach, w rodzinie zarządcy majątku hrabiego Renarda. Wraz z całą rodziną chodził do odległego kościoła parafii św. Katarzyny, jedynej świątyni istniejącej w ówczesnych Czechowicach. Przez wiele lat był proboszczem w Zebrzydowicach. Zmarł w 1861 roku, a jego śmierć wywołała poruszenie na całym Śląsku Cieszyńskim. W gazecie „Gwiazdka Cieszyńska” napisano: „Wzbudził lud nasz katolicki od dawna przez nieprzyjaźń czasów na duchu uśpiony”.
Pieśń łączyła, uczyła miłości do ojczyzny i wszystkich ludzi, pomagała w życiu, wywoływała wszystkie odcienie uczuć. Spełniała również ważną rolę integracyjną. Wielu ówczesnych księży rozumiało rolę pieśni w życiu narodowym i religijnym, dlatego też udzielali wsparcia organizatorom chórów kościelnych. To właśnie chóry były najbardziej masową formą tworzenia kultury muzycznej.
W 1934 roku przy parafii św. Katarzyny w Czechowicach został zawiązany chór mieszany. Jego powstanie nie trafiło w muzyczną pustkę, gdyż od 1932 roku działał przy Szkole Publicznej Powszechnej nr 1 chór mieszany I-go Koła Macierzy Szkolnej Śląska Cieszyńskiego. Założycielem i dyrygentem chóru kościelnego był Józef Borgieł, członek działającego w parafii Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej Męskiej. Bazą powstającego chóru stali się członkowie czyli druhowie tego stowarzyszenia. W księdze protokołów stowarzyszenia, w sprawozdaniu z zebrania druhów 4 lutego 1934 roku zapisano: „Ksiądz patron (ks. Marian Majewski) prosił, że o ile powstanie wkrótce chór, by pilnie uczęszczali na próby śpiewu i spieszyli z ochotą około rozwoju jego, a druh Józef Borgieł oświadczył, że o ile praca ta pójdzie wytrwale to on z ochotnem sercem przyczyni się do rozwoju chóru”.
O powstaniu chóru informuje zapis dokonany w księdze protokołów w dniu 30 grudnia 1934 roku, a będący sprawozdaniem z Walnego Zebrania Stowarzyszenia Młodzieży Polskiej Męskiej. W części protokołu zawierającego sprawozdanie z całorocznej działalności stowarzyszenia, w punkcie powstanie chóru, zapisano dzień 15 luty. W pozostałej części protokołu dzień 18 luty pojawia się jako dzień powstania chóru. Dziś już trudno dociec, która z tych dat jest prawdziwa. Do chóru wstąpiły także dziewczęta, członkinie działającej w parafii Kongregacji Mariańskiej. W protokole w zebrania stowarzyszenia z 5 marca 1934 roku zapisano: „Ksiądz patron Marian Majewski zwrócił się do druhów z prośbą, ażeby tak na próbach jakoż i po próbach zachowywali się spokojnie a szczególnie wobec dziewczyn”.
Pierwszy występ chóru miał miejsce 18 marca 1934 roku w miejscowym kościele w czasie uroczystości ku czci św. Józefa, patrona młodzieży. W księdze protokołów stowarzyszenia, w marcu 1934 roku napisano: „W niedzielę rano wyruszyła młodzież ze sztandarami na ranne nabożeństwo, które odprawił ks. dziekan protektor Stowarzyszenia Jan Barabasz, a w czasie nabożeństwa kościelny chór po raz pierwszy przy dźwiękach organu pod przewodnictwem druha Józefa Borgła odśpiewał udanie kilka pieśni.”
Chór liczył ponad 50 członków i śpiewał różne pieśni kościelne i narodowe. Uświetniał swymi występami uroczystości kościelne, imprezy organizowane przez Stowarzyszenie Młodzieży Polskiej, Męskiej, uroczyste akademie itd. Z czasem występom chóru towarzyszyła orkiestra.
Członkowie chóru na fotografii z 1934 roku |
I rząd (leżą): Pająk Ferdynand, Mańdok Władysław |
Jako że rolę opiekuna chóru pełniło SMPM, to w jego księdze protokołów odnotowano wszystkie jego występy od momentu powstania aż do 1938 roku. Informacji z lat 1937-1938 jest bardzo mało, a z roku 1939 brak ich w ogóle. Powodem tego stanu rzeczy nie było zaprzestanie występów przez chór, ale fakt, że od 1937 roku jego opiekunem była Akcja Katolicka (protokół z 21 lutego 1937 roku).
1935 rok
1936 rok
1937 rok
1938 rok
Chór cieszył się szczególną opieką ówczesnego proboszcza ks. Jana Barabasza.
Rok 1931 - proboszcz ks. Jan Barabasz (siedzi w środku) wśród dzieci na Lipowcu |
Działalność chóru kościelnego zamarła wraz z wybuchem II wojny światowej w 1939 roku. Krótko po zakończeniu działań wojennych w 1945 roku Józef Borgieł zaczął zabiegać o reaktywację chóru. Dzięki wsparciu ówczesnego administratora parafii ks. prof. Józefa Skudrzyka osiągnął ten cel. Próby chóru rozpoczęły się w sierpniu, jego trzon stanowili przedwojenni chórzyści. Przybyło również wielu młodych ludzi, którzy na próby chóru przychodzili z odległych części parafii pokonując po kilka kilometrów. W pierwsze Święta Bożego Narodzenia po wojnie, chór w kościele odśpiewał kolędy. W następnych latach występował na wszystkich uroczystościach kościelnych, przeważnie z towarzyszeniem organów lub orkiestry. Repertuar chóru to: pieśni, kolędy, msze polskie i łacińskie. Obok utworów o treści religijnej pojawiły się pieśni o wydźwięku narodowym jak np. fragmenty oper Stanisława Moniuszki. Chór reprezentował wysoki poziom, stąd zapraszany był do okolicznych miejscowości, gdzie swymi występami uświetniał lokalne uroczystości.
Chór kościelny 20 sierpień 1950 rok |
I rząd (siedzą od lewej): Gazda Maria, Janusz Monika, Świder Józef – muzyk, ks. Pustelnik Juliusz, Borgieł Józef – dyrygent, Wilert Jadwiga, Kubala Jadwiga, Czarnecka Zofia.
II rząd (stoją od lewej): Grygierczyk Emilia, Łukosz Bronisława, Kocur Anna, Moś Alfreda, Gola Irena, Kominek Maria, Wilert Maria, Kominek Helena, Zuber Maria, Kominek Natalia, Pieczka Rozalia, Kóska, Stryczek Eugenia.
III rząd (stoją od lewej): Pustelnik Józef, Moś Ignacy, Grygierczyk Stanisław, Kłaptocz Stanisław, Borgieł Stanisław, Borgieł Karol, Szweda Ludwik.
IV rząd (stoją od lewej): Szweda Edmunt, Chmielniak Władysław, Mańdok Antoni, Janusz Józef, Bartoszek Wiktor, Mańdok Alfred. |
Rozwój i sukcesy chóru nie byłyby możliwe bez życzliwej opieki proboszcza ks. Juliusza Pustelnika.
Rok 1958, proboszcz ks. Juliusz Pustelnik (siedzi z lewej strony) wśród dzieci ze Szkoły Podstawowej nr 1 |
Rozkwit chóru ma miejsce w latach 50-tych i 60-tych XX wieku. Okres późniejszy to powolne ograniczanie jego działalności. Przyczynami tego zjawiska było między innymi: odchodzenie starszych chórzystów, którzy nie byli w stanie podołać obowiązkom; odpływ młodych, których bardziej interesowała nowoczesna muzyka; nieprzychylna postawa władz, które prowadziły systematyczną ateizację społeczeństwa. W tym okresie pracę z chórem zakkończył jego założyciel i wieloletni dyrygent Józef Borgieł.
Ksiądz Rudolf Jeziorski oraz dyrygent chóru Krystyna Borgieł wśród chórzystów |
Działalność chóru ponownie rozkwita dzięki proboszczowi ks. Rudolfowi Jezierskiemu. Dyrygentem został Marcin Wilczek i prowadził chór przez okres trzech lat, a w 1982 roku dyrygentką została Krystyna Borgieł. Pod jej batutą chór koncertuje w kraju i za granicą, a także systematycznie wzbogaca swój repertuar. Krystyna Borgieł kierowała chórem do 2007 roku, kiedy to ze względu na stan zdrowia, po 25 latach pracy w chórze, musiała zrezygnować ze swej pasji tworzenia pięknej historii chóru. Podczas Jej dyrygentury nawiązane zostały kontakty z chórami: kościoła pw. Matki Boskiej Uśmiechnięte w Pszowie, PZKO „Zaolzie” w Orlovej-Lutyni, „Moniuszko” z Czechowic-Dziedzic.
Dyrygentka chóru Krystyna Borgieł wśród chórzystów |
Od 2001 do 2017 roku opiekę nad chórem sprawuje ks. proboszcz Andrzej Zelek, a następnie ks. Piotr Pietrasina - administrator parafii. Kontynuatorką pracy dyrygenckiej została Pani Dorota Pollak, która krótko pracowała z chórem, od lipca 2007 roku do stycznia 2008 roku. Od 2008 roku dyryguje nim Agnieszka Gregorczyk-Sinkowska
Chór wykonywał i nadal wykonuje większość swoich utworów a'capella. Jednak przez wiele lat z chórem współpracowali organiści, przede wszystkim założyciel, dyrygent i organista Józef Borgieł, następnie Tadeusz Łukosz, Andrzej Kapias i Krzysztof Karcz, a także gościnnie z chórem występowała Pani Ewa Bąk.
Nowa era chóru rozpoczęła się z przejęciem dyrygentury przez Agnieszkę Gregorczyk-Sinkowską, która od czerwca 2008 roku prowadzi chór z pasją, niespotykanym zaangażowaniem i humorem. Od tego czasu chór uzupełnia i rozszerza repertuar o opracowania nowych utworów. Obecnie chór liczy 29 stałych członków.
W najnowszej historii chór koncertował w kościołach dekanatu czechowickiego, Bielska-Białej, Hałcnowa, Milówki, Istebnej, Ustronia-Polany, Żywca, Cieszyna, Międzyrzecza, Katowic, Rudy Śląskiej, Zakopanego oraz w Republice Czeskiej.
W 2014 roku chór parafialny parafii św. Katarzyny przystąpił do Polskiego Związku Chórów i Orkiestr.
2014 © neronIT Sp. z o.o. Wszelkie prawa zastrzeżone. O nas | Parafia | Kontakt